Project launch

Project launch foto moment

Ik zou het niemand aanraden: 10 dagen lang een training bijwonen, meedenken over het programma en de invulling, het geven van een aantal presentaties en dat alles met 45 Pinoys die allen graag in het Tagalog praten, schrijven, denken, lezen en presenteren. Ondertussen is mijn Tagalog kennis ver-10-voudigd en begrijp ik zeker 20% van de gespreken. Tenminste, dat denk ik, aangezien er hier geen live ondertiteling is... Taglish – een mix van Tagalog en Engels – is een prachtige uitvinding. Als ik de context ken en er af en toe wat woorden Engels doorheen komen, begrijp ik steeds meer en leer ik ook nog eens nieuwe woorden erbij.

Ondanks dat de training zwaar was, heb ik volop genoten en kunnen leren. Naast de taal heb ik ook mijn collega’s leren kennen en heb ik kunnen snuffelen aan de vele disaster risk reduction (DRR) maatregelen die er zijn: hoe organiseer je een groep vrijwilligers, hoe schrijf je een noodplan (in het geval dat) en welke verschillende ‘drills’ zijn er (voor aardbevingen, overstromingen, landslides etc etc). Ook heb ik veel geleerd over het overheidssysteem dat verantwoordelijk is voor het geven van noodhulp en het voorbereiden op rampen. Bij de training zijn een aantal medewerkers van de lokale overheid aanwezig, waarmee we in het project nauw samenwerken. Door ook op overheidsniveau mensen te betrekken en te trainen, proberen we onze aanpak zoveel mogelijk deel uit te laten maken van overheidsplannen en budgetten. Dat doen we op dorps, gemeente en zelfs provincie niveau. Zo kunnen wij straks door naar de volgende gemeenschap met een nieuw project.

De officiële start van het project gebeurt via een ‘project launch’. We komen met z’n allen na een paar dagen afkicken van de training weer samen, plus een handvol externe genodigden. Dit keer zijn alle burgemeesters van alle gemeenten er ook bij, om hun medewerking in het project publiekelijk te verklaren. Na het openingsgebed zingt iedereen (behalve ik) uit volle borst het volkslied (met hand op het hart) en volgt de reeks verplichte toespraken. We sluiten af met alle(!) mogelijke foto momenten, met EU – CARE – CA logo’s, en dan is het tijd voor de borrel met hapjes! Nou ja, fruitsap met hapjes.


Borrelhapjes

Behalve het ‘all-you-can-eat’principe heeft de Filippijnen nog iets anders overgenomen uit Amerika: de ‘doggy-bag’. Ideaal in dit geval, want er zijn nog ladingen eten over. En niet van die laffe borrelhapjes zoals in Nederland, maar schalen met lasagne, kipkluifjes, loempia’s, empanada’s, en paarse fluoriserende casave cakejes.

Terug op kantoor leg ik het moment vast dat we voor de derde keer die middag zitten te eten. Lunch vandaag was Burger King: french fries gedoopt in sundae ice cream (speciaal recept van een collega). Daarna dus de borrel bij de opening, en vervolgens een uurtje later de ‘left overs’ van de borrel, op kantoor. Alle drie de maaltijden zonder rijst, meld ik verbaasd aan mijn collega’s. Blijkt dat de rijst al besteld is en we nog wel even door eten. Het is tenslotte bijna 6 uur, tijd voor de avondmaaltijd!


Sundae french fries