Werk

Zoals je misschien weet, is mijn werk de reden dat ik de komende tijd in de Filippijnen woon. En zoals je misschien ook al is opgevallen, heb ik daar nog weinig over geblogd. Dat wil niet zeggen dat het niet leuk is, want dat is het zeker! En dat wil ook niet zeggen dat ik niet zoveel doe, want ik zit gemiddeld 10 uur per dag op kantoor (ok, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik altijd veel doe...). En die lange dagen, da’s normaal hier. :-( Nou ja, bij mijn organisatie dan. Misschien komt het wel omdat ik zoveel tijd op het werk doorbreng, dat ik liever over andere dingen schrijf, om die ook een plekje te kunnen geven?

Maar goed. Werk dus. De afgelopen weken ben ik al direct aan het werk gezet. En dat is ook de beste manier om de organisatie hier te leren kennen. Er is zoveel te leren! Ik voel me vaak een spons die zoveel mogelijk informatie op wil zuigen. Jammer genoeg ben ik soms halverwege de dag al helemaal vol, maar het gaat steeds beter! Ik leer elke dag nog bij. De taal, de organisatie, de projecten, de relaties met partner organisaties, de donor, andere NGO’s hier in het land, maar ook vaktechnische dingen, zoals de dingen die je moet doen om je voor te bereiden op een typhoon. Jammer genoeg kreeg ik daar pas de ‘day-after Basyang’ een spoedcursus over...

Mijn collega’s zijn allemaal schatten. Het zijn grotendeels jonge meiden van 20-30 jaar die niet voor het grote geld, maar voor de grote idealen gaan. Ze werken keihard voor een mager salaris, gedreven door hun passie om iets te veranderen in dit land. En daar kan ik me helemaal mee identificeren. Heerlijk om omgeven te zijn door dit soort mensen, in een stad die in alles de amerikaanse consumptie maatschappij probeert na te bootsen.


Presentatie over klimaatadaptatie

Goed. Werk. Waar was ik. O ja. Leren en collega’s. Beide heb ik de komende dagen in overvloed. We organiseren namelijk een training voor alle medewerkers van een nieuw groot project. Ik ben een van de leden van het trainingsteam. Dat betekent dat ik meedenk met het trainingsprogramma en een deel van de presentaties ontwikkel en faciliteer. Leuk en uitdagend. Leuk omdat ik veel kan leren over de technische en practische kant van het werk. En uitdagend vanwege het taalverschil (de training is in het Tagalog, ik mag gelukkig in het Engels faciliteren). Maar de grootste uitdaging is het partnerschap dat we hebben met een andere NGO. Met deze organisatie gaan we samen dit project uitvoeren. Een deel van de project activiteiten is apart en een deel is samen, zoals deze training.

Beide organisaties werken aan hetzelfde doel: het versterken van de weerbaarheid van lokale gemeenschappen voor natuurrampen. Maar om dat gezamelijke doel te bereiken, gebruiken we graag onze eigen methoden, technieken en leggen de nadruk op andere dingen. Zo zijn wij erg sterk in het samenwerken met de lokale gemeenschap en overheid en doen we alles zo participatief mogelijk. En we houden van goede rapporten, zodat wij leren en de donor tevreden is. Onze nieuwe alliantie parter is technisch heel erg sterk onderlegd en gericht op lobby en advocacy werk. Vult elkaar mooi aan, zou je denken.

Maar dat alles moet wel in 1 training worden gepropt. Een uitdaging dus. Maar ook zeker een gelegenheid om van elkaar te leren. Ik heb er nu 2 van de 10(!) dagen training op zitten, inclusief mijn eerste videoke avond met de hele groep ('solidarity night'). We hebben nog een heel programma voor de boeg, vol uitdagingen en leermomenten. Laat ik maar focussen op het leren en het voorlopig van de positieve kant blijven bekijken, al valt het niet altijd mee! Wordt vervolgd...


Mijn videoke debuut