Als ik het zo vertel, klinkt het als het perfecte project; luisteren naar en samenwerken met iedereen die belang heeft in je werk. Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet. Want niet iedereen wil hetzelfde. Toch zijn we best goed bezig in de Filippijnen. Een project of activiteit begint altijd bij de lokale overheid en de dorpsbewoners. Wat willen ze, wat hebben ze nodig en hoe kunnen we dat in het project verder uitwerken?
De General Assembly in Himbangan
Voor de projecten in Saint Bernard bezoek ik de ‘general assembly’ van een van de barangays waar we werken. Het is een dorpsbijeenkomst waar iedereen zijn zegje kan doen. Hier introduceren we twee projecten die we gezamenlijk willen uitvoeren en elkaar goed aanvullen. De een gaat over het verminderen van risico’s op rampen, de ander zorgt ervoor dat mensen betere toegang hebben tot voedsel (en dus meer inkomen hebben, gezonder zijn en daarmee ook beter voorbereid zijn op een ramp en met de gevolgen ervan om kunnen gaan). In de general assembly kunnen mensen vragen stellen en aangeven wat ze het liefst willen doen. Ook is dit het moment dat de meest kwetsbare of armste huishoudens geselecteerd worden, zodat de juiste mensen meedoen in het project. We nodigen deze huishoudens uit om een groep te vormen en een voorstel te doen over wat ze willen verbouwen (rijst, kokosnoten, geiten, groente, vis etc). En omdat in dit gebied veel rampen voorkomen, bouwen we maatregelen in zodat de gewassen niet verpieteren in de droogte of worden weggespoeld door de regen.
Workshops voor de gemeentecommissie die verantwoordelijk is voor het geven van noodhulp
Op barangay en gemeente niveau zijn commissies actief die verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die genomen kunnen worden om risico’s op rampen te verminderen. Dat is bij wet vastgelegd, en het project zorgt ervoor dat die commissies ook de kennis en capaciteit hebben om het werk te doen. We geven trainingen en begeleiden bij het maken van plannen voor het geval er een ramp is. Ook pleiten we voor het opnemen van maatregelen in het jaarlijkse plan en budget van de gemeente. Tijdens mijn bezoek aan Saint Bernard zit ik bij een aantal workshops, speciaal ontwikkeld op aanvraag van de commissies hier. Zo oefenen we een crisis situatie en bereiden we de mensen voor op het geven van noodhulp (bv: info over de standaard inhoud van een noodpakket: sardientjes, rijst, zout, suiker, plastic zeil, zeep) en maken we een situatie rapport over de ramp (wat is er gebeurt, waarom, wie is er betrokken, wat moeten we doen en wat is er nodig?).
Het is heel inspirerend om met vrijwilligers uit de dorpen en de overheidscommissies te werken. Ze zijn heel betrokken en dat geeft energie. Er is geen ‘sitting allowance’ zoals bij sommige projecten, de mensen zijn echt geinteresseerd en willen graag iets doen om hun dorp of gemeente te ontwikkelen. Dat blijkt wel na een 3-daagse training van dorpsvrijwilligers, gemeente werkers en leraren. Iedereen schrijft zich direct in om de omliggende dorpen te bezoeken en het verhaal verder te vertellen. Dan is het tijd voor de groepsfoto en het uitdelen van de certificaten.
Twee deelnemers aan het werk tijdens de training
Ik ga na ruim een week Saint Bernard verder richting het zuiden, via Bohol (een van de vele eilanden) naar Davao in Mindanao. Het wordt een lange en hopelijk interessante reis, met boot en bus. Goed voor het klimaat, en een mooie kans om nog meer van het land te zien! Heel erg fijn, want het is hier prachtig!
rijstvelden in Saint Bernard
Vissersboten aan de kust van Saint Bernard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten