I’m a legal alien

“Hi, it’s you again!” Ik schrik op vanuit mijn dagdroom en glimlach naar de kale man in de geruitte broek die me bemoedigend toeknikt. We zitten in hetzelfde schuitje en hebben elkaar al vaker gezien vandaag: in de rij bij loket 38 voor het inleveren van de aanvraag van de ACR-I card (alien certificate of registration identity card), bij loket 40 (geen idee wat ik daar eigenlijk deed, behalve dan beleefd knikken en luisteren naar de verhalen van de ambtenaar over zijn bezoeken aan Rotterdam en wachten tot in naar het volgende loket mocht), in de rij bij het kopieerapparaat (2 copies each, from your AEP, the OR of your AEP, from your passport and visa), bij loket 43 waar ze je digitale vingerafdrukken en foto nemen, bij de te dikke man in de groene bloes die al je vingerafdrukken nog eens 2x met echte inkt overdoet, bij de kassa om te betalen voor de application fee, research fee, express lane fee en implementation fee (loket 41), en vervolgens in de wachtkamer van Mrs S in het andere immigratie kantoor.



Ik zit in die wachtkamer, omdat ik haast heb om mijn ACR-I card te krijgen, en ik niet van plan ben om over een week nog eens terug te bellen of de kaart al klaar is. Ik wacht namelijk al 3,5 maand. En als je haast hebt, dan moet je naar Mrs S in het andere kantoor, 3e verdieping achterin, vlak bij de airco. Mrs S is kennelijk in een goede bui. Want al na een half uur wachten kan ik terug naar het hoofdgebouw, waar ik slechts 2 loketten langs hoef om vervolgens opnieuw langs 3 verschillende bureaus te gaan in het kantoor van Mrs S. En na nog zo’n 20 minuten wachten, krijg ik de boodschap dat ik in het hoofdgebouw mijn papieren opnieuw mag inleveren en de afhaaltijd van mijn kaart te horen krijg (alweer bij loket 42, dat weet ik inmiddels te vinden). Dat is een goed teken. Heel misschien, met een beetje geluk, krijg ik vandaag nog mijn ACR-I card.

Die kaart is de laatste stap in het proces om het komende jaar legaal in dit land te mogen werken. Dat process is begonnen op de dag dat ik mijn contract teken, begin juni. Ik ben dan nog niet in de Filippijnen, maar de aanvraag voor een AEP – een alien employment permit – wordt voor de zekerheid alvast ingediend. Na veel ellende voor collega M. en een paar weken wachten voor mij, is de AEP er. Inmiddels ben ik ook al een paar weken in de Filippijnen. Nu is het appeltje eitje, denk ik dan nog. Maar goede moed zakt snel in je schoenen als jehier met het immigratie kantoor te maken hebt. Na het indienen van de aanvraag om mijn toeristenvisum (9a) om te zetten naar een business visum (9g commercial), moet ik op een hoorzitten verschijnen. De advocaat is erg geinteresseerd in mij; dat blijkt vooral uit zijn vragen (Are you single? Can I have your phone number?) en zijn lichaamstaal (hij staart voordurend naar mijn borsten en likt daarbij verlekkerd zijn lippen). De aanvraag is al snel goedgekeurd en ik hoop dat mijn vriendelijke glimlach voldoende is voor de advocaat om mijn aanvraag goed in de gaten te houden.

Na een pijnlijke stilte van 1,5 maand is mijn toeristenvisum (9a) bijna verlopen en moet ik dat verlengen. Ik zie het nog niet gebeuren dat ik mijn andere visum voor die tijd al heb, dus opnieuw een bezoek aan... het immigratie kantoor. Na nog eens een paar weken wachten, texten met de advocaat, bellen met de mensen van het immigratie kantoor en nog meer texten, bellen en wachten (en een incidentele huilbui en woede aanval) is het moment daar: mijn 9g visum is goedgekeurd en kan geimplementeerd worden. Jammergenoeg kan ik een bezoek aan de advocaat niet ontwijken, een van de documenten heeft toch nog een verkeerde datum. De advocaat is duidelijk blij me te zien; ik mag naast hem komen zitten en hij houdt verlekkerd mijn hand vast, terwijl hij naar mijn borsten staart. Tja, hoe te handelen in zo’n situatie? Wat te doen om zo beleefd mogelijk aan zo’n man kunt ontsnappen, terwijl hij wel zorgt voor de juiste papieren? Een tip (mocht je ooit nog eens in zo’n situatie terecht komen): ga nooit alleen, glimlach beleefd, ontwijk uitnodigingen voor afspraakjes en stel vragen over zijn vrouw en kinderen, en verander je telefoonnummer nadat je klaar bent met de hele toestand.



In het kort nog even de samenvatting van de visum implementatie procedure: 6 loketten, 2 keer betalen (voor application en implementation) en een dag lang in verschillende rijen staan, kastjes, muren, wachten, smeken en bidden.

Al sinds het begin van mijn contract zijn collega M. en ik hard bezig om van mij een legale ‘alien’ te maken. Zoals je inmiddels begrijpt, is dat dus een hele toestand gebleken, en dat geldt niet alleen voor mij. Tijdens al die bezoeken aan het immigratie kantoor zie ik telkens dezelfde mensen, ze kijken net zo verdwaald als ik, en stellen net zoveel vragen waarbij ze net zo fronsen met hun wenkbrauwen als ik. Want het systeem is onbegrijpelijk en ook nog eens belachelijk duur, ik heb inmiddels een kleine 700 euro uitgegeven, en daarbij tel ik nog niet eens de werkdagen (minimaal 6) die ik al wachtend op het immigratie kantoor heb doorgebracht. Conclusie na 3,5 maand bureaucratie: zorg voor een dikke portemonnee, heb geduld, neem een tussenpersoon in de arm (dat doen de meeste mensen hier en had mij een hoop frustratie gescheeld) en gebruik de samenvattende brochure die het process uitlegt voor het krijgen van een business visum als toilet papier.