Monsterlijk Metro Manilla

Het lijkt al eeuwen geleden, de dag dat ik hier aankwam en werd ondergedompeld in het grof geweld van Manilla. De stad waar ik terecht ben gekomen kan je het beste vergelijken met een soort alles verslindend maar goed georganiseerd monster. Een gigantisch monster! Metro Manilla bestaat – naast Manilla City zelf – uit nog 16 steden en heeft meer dan 14 miljoen inwoners. Een van die steden is Quezon City (QC), de grootste van de 17, met een kleine 3 miljoen inwoners. Hier zal ik de komende maanden wonen en werken. Ik weet nog niet hoe ik dat ga overleven. Ik – het plattelandsmeisje uit een klein dorpje in Drenthe – woon namelijk het liefst in een mooi huis met een tuin, lekker dicht bij bos, weide en rivier. Tja. Heb je dat hier wel? In mijn vrije tijd struin ik het liefst buiten door de natuur, of hang ik aan een rots. Hier in de stad is op elke hoek van de straat een shopping mall (met bioscoop), en in plaats van authentieke restaurantjes kan je hier vol op fast food naar binnen schuiven. Eten, winkelen, eten, film kijken en eten, dat lijken we de favoriete bezigheden van de Pinoy’s hier. Ik geef ze geen ongelijk. Meer is er ook niet te doen!

Gelukkig heb ik fantastische collega’s die helemaal begrijpen dat ik niet in een appartementje op de 21e verdieping kan wonen, zonder balkon om naar buiten te gaan. Ik wil een tuin, een extra slaapkamer voor gasten, uitzicht, een bank om op te zitten en een park in de buurt! Na dagenlang surfen en bellen hebben Mia en Anshe (‘Ansje’) het onmogelijke mogelijk gemaakt: ze hebben een huis voor me gevonden, dat aan bijna al mijn eisen voldoet! En ik ga over 3 dagen al verhuizen! Prachtig. Hoewel, het voldoet aan bijna al mijn eisen… Er staan verder geen meubels in, behalve een stoel en kast. Tja. Dus moest ik wel shoppen. Meteen een goede gelegenheid om de 2 grote malls hier in de buurt te verkennen. De score na een middag Trinoma en SM is een koelkast, matras, kookstel en ventilator, en een tafel en stoelen heb ik bij de 2e hands winkel gevonden (ja, die is hier ook!) Bed en bank volgen later, die ga ik van bamboe laten maken. Lekker goedkoop. Een airco of warm water is er niet, maar dat mag de pret niet drukken, zelfs niet bij 30 graden. Ik heb namelijk een huis met tuin in hartje van de stad, vlak bij het universiteitsterrein (lees: een groot groen park vol joggers en fietsers). Wat wil je nog meer!


mijn tuin

Nou ja, leuk werk en een paar vrienden en een beetje sporten natuurlijk. En komt dat even goed uit! Dat is hier ook allemaal. Het werk is al meteen uitdagend en ik heb een leuke opdracht: voor een nieuw groot project mag ik 2 van de 9 trainingsdagen in elkaar draaien en ook deels de trainingen geven. De training is voor alle medewerkers die op nationaal en veld niveau betrokken zijn bij het project, dat is een groep van zo’n 45 mensen. En we beginnen over een week… Spannend, want ik ben hier pas net en weet nog niet hoe alles in elkaar zit en wat iedereen wel en niet weet en kan. Bovendien moeten we overleggen met Christian Aid, de andere organisatie waarmee we in dit project samenwerken. En nog niet alle posities zijn vervuld op veldniveau: op zijn Taglish: we do not have all warm bodies yet…

Behalve werk zijn er dus ook vrienden. Nou ja, vrienden. Lieve collega’s die me fantastisch helpen en heel erg lief zijn. Van de 10 collega’s die nu op het kantoor rondlopen zijn er 8 vrouw en is de meerderheid ergens in de 20. Het schoonmaken en office management wordt door John gedaan, een van mijn twee mannelijke collega’s. Zo zie ik het graag! De collega’s hier worden vanzelf vrienden, want vanwege hoge werkdruk en algehele verveling zit iedereen van 9 tot 8 op kantoor – gelukkig ben ik ook een workaholic. Zo’n latertje loopt dan geregeld uit op een gezamenlijk avondmaal, een filmpje of een avondje videoke (ik vrees dat ik daar ook nog aan moet gaan geloven).

Om goed om te gaan met stress en werkdruk moet je natuurlijk sporten. En daar heb ik iets interessants voor ontdekt. Bikram yoga. Dat is yoga in een 36˚C warme zaal met 60% luchtvochtigheid. Stel je maar voor dat je je in de meest rare lichaamsposities wringt in die hitte, anderhalf uur lang! Ongelofelijk! Ik weet nog niet of ik dit echt leuk ga vinden, maar na mijn eerste keer ben ik nog niet afgehaakt. En wie weet kan ik hiermee wel aan de Filippijnse hitte wennen. Dat is nog eens een win-win situatie!

En na de yoga en het werk is er natuurlijk ontspanning op een lazy sunday: met een iced cafe latte grande bij de Starbucks op de veranda genieten van een tropische onweersbui, terwijl de straten blank staan en de bliksem op minder dan een kilometer inslaat. Dat kan echt alleen in Manilla!

Een vliegende start

Gelukkig kom ik Joris Linssen niet tegen op Schiphol. Thuis vanaf de bank is het genieten van betraande geliefden die voor lange tijd afscheid moeten nemen, maar als jij degene bent die weg gaat en staat te huilen, dan is het toch een ander verhaal. Dat hoeft niet op tv (en daarom schrijf ik het maar in mijn blog). Het is wel heerlijk hoor, zo’n uitzwaai comité! Lieven mensen, fijn dat jullie er waren! Dat is goed tegen de zenuwen, en onverwacht emotioneel. Gelukkig zit ik in het vliegtuig bij het raam en kan ik stiekem nog een paar verlate tranen wegpinken.

Tijdens mijn vlucht van en naar Manilla in april was het me al opgevallen dat het vliegtuig vol zit met een paar soorten mensen, en nu zie ik dat weer. Bijvoorbeeld de jonge (of inmiddels oudere) Filippijnse vrouw die met een – relatief oudere – blanke (Nederlandse?) man is getrouwd. Is dat altijd liefde? Wie weet! Het is wel opvallend dat je het andersom niet veel ziet; een jonge Filippijnse man die met een oudere blanke vrouw scharrelt. Tja. Een andere groep is de adoptie kinderen; op de terugvlucht in april zag ik veel huilende baby’s en peuters, nog onbekend met de nieuwe troostende papa’s en mama’s. Nu op de heen vlucht zijn het oudere adoptie kinderen die samen met hun papa en mama thuis op bezoek gaan. Op al mijn vluchten van en naar Manilla zijn de arbeidsmigranten verreweg in de meerderheid. Ze worden ook wel het Filippijnse wereldproletariaat genoemd. Filipino’s die voor korte of langere tijd ergens anders geld verdienen en een groot deel terug sturen naar de hele familie thuis (goed voor 13% van het BNP), terwijl iemand anders voor de kinderen zorgt. Vaak zijn het mensen met een diploma, want zonder diploma kom je in het buitenland – op een legale manier – niet aan een baan. Het zijn huishoudsters en bediendes, bouwvakkers, technici, verpleegsters, zeelieden, maar ook prostituees. Met 10 miljoen overseas Filipino workers (OFW’s) is de Filippijnen de grootste exporteur van arbeidskrachten in Zuidoost-Azië.

Natuurlijk zitten er nog veel meer mensen in zo’n vliegtuig en kan ik niet generaliseren. Zo hebben mijn vliegtuig-buurman en vrouw ook hun eigen verhaal. De een is na bijna 4 jaar illegaal als schoonmaakster in Hoofddorp te hebben gewerkt, het land uitgezet. Ze kwam niet uit haar woorden toen ze op haar kaart een strip te weinig had in de bus en geen ID kon laten zien. Een ernstige infectie en daaropvolgend ziekenhuis bezoek eerder dit jaar heeft ze wel overleefd – ook wat betreft illegaliteit. Nu zit ze na 3 weken detentie in het vliegtuig terug naar huis, met een gesealde plastic zak met daarin nog de sleutels van haar werk, haar mobieltje (met foto’s van kinderen en infectie aan haar benen) en de 10 euro die ze in de bus op zak had. Verslagen. Wat moet ze tegen haar familie zeggen? Wat kan ze zonder diploma? Ze weet niet waar haar man is, en haar kinderen - die nu nog naar school gaan met het door haar verdiende geld - zien opeens hun toekomst vervagen. Een groter contrast kan haast net met de jongen die naast ons zit. Hij volgt een MBA opleiding in Barcelona en leeft een zorgeloos leventje als student. Hij gaat even naar huis om een stage te doen. In Manilla heeft hij veel contacten en kan makkelijk aan de slag. Dat is niet zo in Barcelona, waar de economische crisis hard heeft toegeslagen. Die crisis treft hem niet in Manilla, waar netwerk, contacten en afkomst belangrijker zijn dan je werkervaring en diploma.

En dan ik. Ik zit ook in dat vliegtuig. Een jonge frisse Hollandse meid, een kop groter dan de rest, en op zoek naar avontuur. Ik maak letterlijk en figuurlijk een vliegende start. Het gaat allemaal erg snel, van sollicitatiegesprek naar aankomst in de Filippijnen in twee maanden tijd. Gelukkig voelt het ook heel goed. Ik word bij aankomst verwelkomt door mijn nieuwe collega Mia, samen met de welbekende tropische warme deken die me de komende 15 maanden zal omarmen. Mabuhay!

Bijna op weg...

Het is bijna zover! Over een paar weken zit ik in de Filippijnen. Vanaf dan kan je me vinden achter mijn laptopje om jullie op de hoogte te houden van het avontuur dat ik daar ga beleven.

Het wordt flink zweten. Letterlijk en figuurlijk, want het is daar behoorlijk warm op het moment en er is ook nog eens een hoop werk te doen. De komende 15 maanden ga ik daar namelijk aan de slag als Young Professional Disaster Risk Reduction Mainstreaming in project cycle management. Een hele mond vol. Je mag me ook Adviser DRR mainstreaming noemen, nog aan de lange kant, maar klinkt al een stuk beter. Ik werk samen met lokale partner organisaties van CARE Nederland om de DRR programma's kwalitatief te verbeteren.

Behalve over werk wil ik jullie ook laten kennismaken met de Filippijnen zelf. Hoe is het land, wie zijn de mensen, wat zijn hun drijfveren en waar hebben ze een hekel aan? Waar is nog mooie natuur te vinden en hoe ziet die er dan uit? (ja ja, ik maak ook foto's!) Een leuke doel, want dat betekend dat ik van plan ben veel te gaan reizen, zien, beleven en ontmoeten. Ik heb er zin in!