Time flies when you are having fun

Vijftien maanden lijkt een eeuwigheid, maar voor je het weet vliegt het voorbij! Of te wel, over een dikke maand zit mijn tijd in de Filipijnen er al weer op! Terugkijkend ben ik dankbaar voor de kans die ik heb gekregen om hier een tijdje rond te kijken. En ik heb ook zin om verder op ontdekkingsreis te gaan. 

Er is zoveel gebeurt. Zoals jullie van me gewend zijn is het leven een soap-serie. Maar dan real life. Een aantal verhaallijnen zijn gesloten, of hebben een hele nieuwe wending genomen, en er zijn ook hele nieuwe spannende dingen aan het gebeuren. Ik hoor je nu denken... Zou ze zwanger zijn? Nee dus, nog geen babies, maar wel veel gezelligheid met een paar schattige exemplaren!


Het werken bij CARE in de Filipijnen houdt op, de Nederlandse bezuinigingsmolen maakt ook hier slachtoffers. Maar ik treur niet, en zie het als een prachtige kans voor nieuwe avonturen. We (Fernando en ik) zijn al een tijdje aan het brainstormen om per september full time als film crew aan de slag te gaan. We houden beide van mooie beelden en het verzamelen van verhalen van inspirerende mensen. De combi van filmmaker (Fer) en NGO-community researcher/facilitator (moi) maakt ons het perfecte koppel om verhalen in beeld en geluid te vangen en met anderen te delen. En dat vinden anderen ook, want we zijn al bezig met een film, en de volgende is voor september gepland!

We zijn in juni geinspireerd geraakt door Pi, een Filipino en ‘healer’ die in Palawan een spiriuteel centrum runt. Hij heeft na een lange en soms eenzame spirituele reis een prachtige manier ontdekt om in contact te komen met je binnenste, je ziel en met de ‘goddelijke energie’ (divine energy) om je heen. Nu deelt hij zijn ‘inner dance’ met iedereen die wil en er klaar voor is.

Voor veel mensen brengt de ‘inner dance’ een nieuwe kijk op de wereld en op jezelf. Het creëert een verlangen naar een simpeler en duurzamer bestaan. Daarom is Pi samen met een groep enthousiastelingen een geheel duurzaam dorp met de naam 'Maia' aan het bouwen, een ‘eco-village’. Een paradijs op aarde. Mensen zoals Pi zetten de wereld in beweging, en wij zien de kans om mee te helpen de wereld een duwtje in de goede richting  te geven. Daarom maken we een film van zijn intentie, de ‘inner dance’ beweging en het leven in een ‘eco-village’. Terug naar de natuur!

Nou hoor ik je denken, wat gebeurt daar allemaal in de Filipijnen met Marije... Wees gerust, want nee, het is geen sekte, nee ik ben niet behekst, ja ik ben nog steeds ‘mezelf’ (steeds meer!) en ja, dit is even wat anders dan een ramppreventie training of klimweekend. Dit is leven, dit is wat ik wil!

En na augustus... is het plan om ergens tussen september en november een paar weken (of langer) in Nederland te zijn. Tegen die tijd is de film af (of een eerste versie) en zijn we waarschijnlijk met een nieuw kort filmproject bezig (biologisch dynamische rijst promoten voor de Filipijnse consument) en maken we plannen voor een volgende opdracht. Dit najaar lijkt me een perfect moment om met jullie bij te kletsen over het weer, de koetjes en kalfjes, maar ook over onze inspiraties en het leven. En natuurlijk tijd om alle nieuwe babies en pasgetrouwden te bewonderen. Tot snel!

De sloppen van Manilla

Voor een nieuw project zijn we op bezoek in Malabon, een van de armste steden van Metro Manilla. Malabon ligt aan de kust en er stromen 18 rivieren door de stad. Dat maakt de stad erg kwetsbaar voor overstromingen. Het water komt van 2 kanten. Vanuit zee komt het bij extreem hoog water, en vanaf land komt het als de vervuilde rivieren de extreme regenval niet meer af kunnen voeren. Het project wil samen met de mensen en de lokale overheid de negatieve effecten van deze overstromingen op het leven van de mensen verminderen.

De mensen in Malabon leven tussen de fabrieken. Het is een echte industriestad, zo vlak bij de haven. Daar komen vooral arme en ongeschoolde mensen op af. Bij gebrek aan land en geld, bouwen ze hun huis op plekken waar het niet mag, op plekken waar niemand anders wil wonen. Dat is vooral in laaggelegen gebieden, langs de rivier en zelfs soms op het water. Een overstroming is normaal voor deze mensen, en bij echte hevige regen of storm is de kans groot, dat hun huis compleet wordt weggespoeld.

De kans op overstromingen is groot, omdat er veel vervuiling is in de stad, mensen gooien hun afval op straat of in de rivier. Afvoer raakt verstopt, en de rivier slibt dicht. Dit is niet per se de schuld van de mensen in Malabon, ook de industrie helpt een handje mee, en de steden stroomopwaarts langs de rivier.

De mensen in de sloppen van Malabon heten ons welkom. Ze worden vergeten door de lokale overheid, die hen als een doorn in het oog ziet. Ze moeten verhuizen, weg uit Malabon. Maar voor dat zover is, ligt de volgende overstroming op de loer.

Bekijk ook de aangrijpende film van 'Channel 4-unreported world' over de sloppen in Manilla, overbevolking en armoede.

Een beetje Mexico in huis

In een paar maanden tijd kan er veel veranderen! Na een periode van stilte is het tijd voor een update. Sommigen wisten het al, maar sinds kort is er een Nederlandse-Mexicaanse alliantie gesmeed in mijn Filipijnse huisje in Metro Manila. Dat bevalt tot nu toe erg goed. Om in NGO termen te spreken: er is synergie en complementariteit. Zo vullen we de lege potten pindakaas met verse guacamole, gemaakt van Filipijnse avocado's, tomaten en koriander. Mmm!!

Voor de alignment en sustainability hebben we het hele huis vol gehangen met post-its met woorden in 4 talen: Engels, Nederlands, Spaans en Tagalog. Tja, of dit nou de beste manier is om de taal te leren? Het is in ieder geval een leuke manier om te zien hoeveel overlap er is tussen de verschillende talen, vooral tussen het Spaans en Tagalog. En de gele post-its staan lekker vrolijk.

In het teken van cultural diversity hebben we Pasen op z'n Katholieks en dus behoorlijk bloederig gevierd, met een kruisiging op goede vrijdag. Dit wordt in Mexico ook gedaan, maar dan zonder de spijkers. Filipino's zijn kennelijk meer hardcore. Ik heb me ook goed gehouden, en ben geen enkele keer flauw gevallen, ondanks de bloedspetters op mijn kleren en voeten. 

Om onze alliantie sterk te houden, en de complementariteit, synergie, alignment en sustainability te kunnen waarborgen zonder teveel cultural clashes, hebben we een hei-weekend gehouden op het prachtige onbewoonde Capones Island. Snorkelen, boottochtjes, kampvuur en met je billen bloot in het zand naar de sterrenhemel staren zijn prima teambuilding activiteiten. Bel of mail gerust voor meer informatie en boekingen. =)

Succesverhalen

Voor het ‘feel good’ effect hierbij een succesverhaal van een van onze projectgebieden.


Het ondertekenen van het contract


Ik ben voor een training op bezoek in Calabanga, in Bicol. Naast de training heb ik ook tijd om het gebied wat beter te leren kennen en te zien wat we hier de afgelopen jaren hebben gedaan.

Calabanga ligt ergens in het midden van het land, aan de oostkust. Dit gebied krijgt jaarlijks bezoek van een paar heftige tropische stormen. Daarnaast zijn er aardbevingen, overstromingen en landverschuivingen. Een groot deel van hele rijtje rampen dat je kunt verwachten. Nadat er in 2004 achtereenvolgens 4 tyfoons in 2 maanden tijd over het gebied waren getrokken, zijn we begonnen met het geven van noodhulp. Dat is doorgegroeid in het helpen bij de wederopbouw en we zijn nu al een aantal jaren goed op weg met ramppreventie projecten.

Een vervallen klaslokaal

Prijzen, prijzen!
Het is een gezamenlijke investering van CARE (en lokale NGO partners) en de lokale overheid. De gemeente Calabanga heeft hiermee al een aantal landelijke prijzen gewonnen voor ‘best voorbereidde gemeente’. Ik heb vanmiddag de prijzenkast in het kantoor van de burgemeester mogen bewonderen. De burgemeester is goed bezig, want er stonden nog veel meer prijzen!

In het kader van Corporate Social Responsibility zijn ook bedrijven geïnteresseerd in dit gebied. Een landelijke mobiele telefoon provider (Smart) en Coca Cola sponsoren het planten van mangroves in de baai en het repareren van scholen. Dat is hard nodig, want veel scholen zijn vervallen en klaslokalen zijn te klein voor de klassen van soms wel 80 kinderen!

Het nieuwste succes is vandaag gevierd. Als onderdeel van het voedselzekerheidsproject wordt er in Cagsau een contract getekend voor een nieuwe waterleiding voor het dorp. Na een hoop toespraken in het Filipino (of zelfs Bicolano – ik versta beide niet), worden de handtekeningen gezet en is er eten: kokosmelk en gestampte cassave. Mmmm!


De nieuwe 'waterput'

Een droom die uitkomt
We nemen ook nog even een kijkje bij de waterleiding zelf. Het is nu nog een gat in de grond, met ondergronds een reservoir dat goed beschermd is voor vervuiling van buitenaf. Dit wordt binnenkort aangesloten op een pomp en verbonden met waterleiding voor elk huishouden. Zij moeten een kleine bijdrage betalen voor de aansluiting, en het beheer is in handen van een lokale commissie. Goed geregeld dus.

De oude ‘barangay captain’ (de dorpsbaas) is apetrots. Deze waterleiding is voor hem een droom die werkelijkheid wordt. Inmiddels is hij niet langer de baas in het dorp, maar zijn jarenlange strijd heeft er voor gezorgd dat de bewoners nu schoon en veilig drinkwater direct in huis hebben.

Lees ook mijn blogpost op Oneworld over de situatie op school in Calabanga.

Inspirerend Manila



Taj Mahal



Vorig jaar ben ik uit Nederland vertrokken in misschien wel de meest stormachtige periode van mijn leven. Alles stond op zijn kop. Ik had behoefte aan overzicht, rust en reflectie. En waar kan dat beter dan ergens in inspirerend Azië?

In Nederland had ik de eerste stappen voor een nieuwe kijk op het leven al gezet, via een cursus bij het CLI en een indrukwekkende lezing van mijn horoscoop. Ook voor de niet gelovingen onder ons kan ik beide aanraden.

India vs. Manila

In India, waar ik in 2003 was, heb ik met veel voldoening aan yoga gedaan, en ben ik geinspireerd geraakt door het Hinduisme. Ik kon er uren ronddwalen door eeuwenoude tempels, en de energie voelen die daar tot op de dag van vandaag rondstroomt.

Shopping mall

Hier in Manila leek het alsof die Aziatische spritualiteit heel ver weg was. Ik zag vooral fastfood ketens, vervuiling en de katholieke kerk. Niet dat ik daar iets tegen heb, maar het was niet wat ik zocht. Ik eet liever mijn zelfgebakken hamburgers, en ik slaap liever uit op zondagochtend.

Zoals het werkt met inspiratie, komt het altijd op het juiste – en vooral onverwachte – moment. Zo’n moment waarop je besluit dat dit echt de laatste Big Mac is en je de shopping malls definitief vaarwel hebt gezegd.

Rigpa

Zo beland ik via vele omwegen op een januari-woensdagavond in een huiskamer samen met een groep intelectuelen en Lama Yeshe. De muur hangt vol met boeddha’s en de lucht vol met wierook. Lama Yeshe is één grote glimlach, en ik moet onmiddelijk denken aan het portret van de Dalai Lama op de voorkant van het boek naast mijn kussen. Dit voelt goed!

De avond is een combinatie van ceremonies en meditatie volgens de Rigpa leer (Tibetaans Boeddhisme), verhalen van de Lama over zijn zwerftocht door Europa in de jaren ’60, en diepzinnige gesprekken over mededogen, verlichting en de liefde. De energie stroomt en mijn hoofd duizeld na al die ingewikkelde mantra’s in het sanksriet.

Thuis aangekomen krijg ik een sms van de Lama. Of hij me mag toevoegen aan de yahoo-group en of ik zin heb om volgende week weer te komen. Verbaasd om een sms van een Lama te krijgen ben ik niet, in dit land van facebook en sms-verslaafden. Oud en nieuw, oost en west komen hier samen, zo lijkt het. En dat is precies de gedachte van Rigpa.

Survivor

Island hoppen in Caramoan

 Ik ben een echte expeditie robinson fan. Dan bedoel ik niet de tv serie vanaf de bank, maar het zelf overleven op een tropisch eiland. Fantastisch lijkt me dat. Dat hele groepsprocess mogen ze trouwens achterwege laten. Doe mij maar een onbewoond eiland, met een paar palmbomen, een eindeloze zee vol vissen en een hangmat. Ik vermaak me wel!

Meestal blijft het bij dromen, maar deze vakantie grijp ik de kans om zo’n eiland eens van dichtbij te bekijken. En daarbij – vanuit de hangmat – mezelf de vraag te stellen: “Zou ik hier kunnen overleven? Hoeveel kokosnoten duurt het voordat ik honger krijg?” Als ex-vegetarier kan je natuurlijk niet zomaar Nemo en vriendjes vangen en opeten. Dat is zielig!



Onderweg op de boot



Mijn plaats van bestemming is Caramoan. Een schiereiland met bijbehorende bounty eilandjes ergens in het midden van de Filipijnen. Het is er ‘expeditie robinson-waardig’, want Israel, Frankrijk, Bulgarije en Zweden hebben er inmiddels al 1 of meerdere series van ‘survivor’ (a.k.a. expeditie robinson) opgenomen.

Voor mij een uitstekende plek om het nieuwe jaar in te luiden. Behalve dan dat er juist op dat moment een koufront overtrekt. Dat betekend kou en regen, en een ruige oceaan. We kapseizen bijna met de boot. Oeps! Als ramppreventie adviseur ben ik weer lekker voorbereid. Ik had duidelijk iets beter naar het weerbericht moeten luisteren. Zo wordt surviven op een tropisch eiland toch iets minder aantrekkelijk.



De haven van Caramoan



Dat slechte weer is trouwens geen uitzondering. 90% van de tyfonen komt langs Caramoan en naastgelegen eilanden. De mensen weten hier dus heel goed wat overleven in het slechte weer is. Het leven hier is niet makkelijk, want er zijn maar weinig banen en het dorp is alleen per zee bereikbaar, ondanks dat het op een schiereiland ligt. De wegen worden jaarlijks weggevaagd door aardverschuivingen.

 

Bounty Island



Onderweg op de boot kom ik Arnold tegen, een jongen van mijn leeftijd. Hij is geboren en getogen in Caramoan, maar werkt al een aantal jaar in Makati, de business wijk van Manila. Echt naar z’n zin heeft hij het daar niet, maar hij heeft weinig keus. Veel van zijn leeftijdsgenoten wonen en werken inmiddels ook in Manila.



  

Regen boven zee

Een vriend van hem heeft wel werk in Caramoan. Dankzij Survivor. Door het programma zijn een paar (onbewoonde) eilanden verboden gebied. De TV kan geen pottenkijkers gebruiken. Wat ze wel nodig hebben zijn mensen die bijvoorbeeld de boten kunnen besturen en de camaraploeg kunnen assisteren. Dat levert per serie zeker 100 banen op voor de lokale bewoners. Zo helpt Survivor niet alleen de celebrities overleven op een bounty island, maar ook de lokale bevolking. Dat lijkt me een goede deal.



Op de boot schuilen voor de regen



Ik besluit na twee koude en natte dagen terug naar de zon van Manila te gaan. De hangmat is in de tas gebleven, maar ik heb me wel goed vermaakt. Het nieuwe jaar is in stijl ingeluid, met een bezoek aan de nachtmis, een warm ontvangst bij Arnold en familie, en een nacht vol dansmuziek en vuurwerk. Ik ben klaar voor 2011!