Succesverhalen

Voor het ‘feel good’ effect hierbij een succesverhaal van een van onze projectgebieden.


Het ondertekenen van het contract


Ik ben voor een training op bezoek in Calabanga, in Bicol. Naast de training heb ik ook tijd om het gebied wat beter te leren kennen en te zien wat we hier de afgelopen jaren hebben gedaan.

Calabanga ligt ergens in het midden van het land, aan de oostkust. Dit gebied krijgt jaarlijks bezoek van een paar heftige tropische stormen. Daarnaast zijn er aardbevingen, overstromingen en landverschuivingen. Een groot deel van hele rijtje rampen dat je kunt verwachten. Nadat er in 2004 achtereenvolgens 4 tyfoons in 2 maanden tijd over het gebied waren getrokken, zijn we begonnen met het geven van noodhulp. Dat is doorgegroeid in het helpen bij de wederopbouw en we zijn nu al een aantal jaren goed op weg met ramppreventie projecten.

Een vervallen klaslokaal

Prijzen, prijzen!
Het is een gezamenlijke investering van CARE (en lokale NGO partners) en de lokale overheid. De gemeente Calabanga heeft hiermee al een aantal landelijke prijzen gewonnen voor ‘best voorbereidde gemeente’. Ik heb vanmiddag de prijzenkast in het kantoor van de burgemeester mogen bewonderen. De burgemeester is goed bezig, want er stonden nog veel meer prijzen!

In het kader van Corporate Social Responsibility zijn ook bedrijven geïnteresseerd in dit gebied. Een landelijke mobiele telefoon provider (Smart) en Coca Cola sponsoren het planten van mangroves in de baai en het repareren van scholen. Dat is hard nodig, want veel scholen zijn vervallen en klaslokalen zijn te klein voor de klassen van soms wel 80 kinderen!

Het nieuwste succes is vandaag gevierd. Als onderdeel van het voedselzekerheidsproject wordt er in Cagsau een contract getekend voor een nieuwe waterleiding voor het dorp. Na een hoop toespraken in het Filipino (of zelfs Bicolano – ik versta beide niet), worden de handtekeningen gezet en is er eten: kokosmelk en gestampte cassave. Mmmm!


De nieuwe 'waterput'

Een droom die uitkomt
We nemen ook nog even een kijkje bij de waterleiding zelf. Het is nu nog een gat in de grond, met ondergronds een reservoir dat goed beschermd is voor vervuiling van buitenaf. Dit wordt binnenkort aangesloten op een pomp en verbonden met waterleiding voor elk huishouden. Zij moeten een kleine bijdrage betalen voor de aansluiting, en het beheer is in handen van een lokale commissie. Goed geregeld dus.

De oude ‘barangay captain’ (de dorpsbaas) is apetrots. Deze waterleiding is voor hem een droom die werkelijkheid wordt. Inmiddels is hij niet langer de baas in het dorp, maar zijn jarenlange strijd heeft er voor gezorgd dat de bewoners nu schoon en veilig drinkwater direct in huis hebben.

Lees ook mijn blogpost op Oneworld over de situatie op school in Calabanga.

Inspirerend Manila



Taj Mahal



Vorig jaar ben ik uit Nederland vertrokken in misschien wel de meest stormachtige periode van mijn leven. Alles stond op zijn kop. Ik had behoefte aan overzicht, rust en reflectie. En waar kan dat beter dan ergens in inspirerend Azië?

In Nederland had ik de eerste stappen voor een nieuwe kijk op het leven al gezet, via een cursus bij het CLI en een indrukwekkende lezing van mijn horoscoop. Ook voor de niet gelovingen onder ons kan ik beide aanraden.

India vs. Manila

In India, waar ik in 2003 was, heb ik met veel voldoening aan yoga gedaan, en ben ik geinspireerd geraakt door het Hinduisme. Ik kon er uren ronddwalen door eeuwenoude tempels, en de energie voelen die daar tot op de dag van vandaag rondstroomt.

Shopping mall

Hier in Manila leek het alsof die Aziatische spritualiteit heel ver weg was. Ik zag vooral fastfood ketens, vervuiling en de katholieke kerk. Niet dat ik daar iets tegen heb, maar het was niet wat ik zocht. Ik eet liever mijn zelfgebakken hamburgers, en ik slaap liever uit op zondagochtend.

Zoals het werkt met inspiratie, komt het altijd op het juiste – en vooral onverwachte – moment. Zo’n moment waarop je besluit dat dit echt de laatste Big Mac is en je de shopping malls definitief vaarwel hebt gezegd.

Rigpa

Zo beland ik via vele omwegen op een januari-woensdagavond in een huiskamer samen met een groep intelectuelen en Lama Yeshe. De muur hangt vol met boeddha’s en de lucht vol met wierook. Lama Yeshe is één grote glimlach, en ik moet onmiddelijk denken aan het portret van de Dalai Lama op de voorkant van het boek naast mijn kussen. Dit voelt goed!

De avond is een combinatie van ceremonies en meditatie volgens de Rigpa leer (Tibetaans Boeddhisme), verhalen van de Lama over zijn zwerftocht door Europa in de jaren ’60, en diepzinnige gesprekken over mededogen, verlichting en de liefde. De energie stroomt en mijn hoofd duizeld na al die ingewikkelde mantra’s in het sanksriet.

Thuis aangekomen krijg ik een sms van de Lama. Of hij me mag toevoegen aan de yahoo-group en of ik zin heb om volgende week weer te komen. Verbaasd om een sms van een Lama te krijgen ben ik niet, in dit land van facebook en sms-verslaafden. Oud en nieuw, oost en west komen hier samen, zo lijkt het. En dat is precies de gedachte van Rigpa.