De paden op, de lanen in

Bij gebrek aan alpenvakantie dit jaar, besluit ik dat het goed is om ‘even een weekendje Maleisie te doen’ om daar een berg te beklimmen. Die berg is niet zomaar een berg; het is een 4000-er. Als je een klimmer bent, dan zeg je nu ‘aaahhhh!!!’ en begrijp je waarschijnlijk heel goed dat ik even naar Maleisie op en neer ben geweest.

Het doel van mijn weekend-vakantie heet Mount Kinabalu. Een mooie granieten dinosaurus van 4095 m hoog. Het is een wandelberg, maar huisvest ook de ’s werelds hoogste via ferrata. Voor wie niet bekend is met dit fenomeen: het is een parcours door een rotswand met veel ladders, kabels en bruggen, en in dit geval op 3700 m hoogte. Een groot speelparadijs waar ik samen met ‘partner in crime’ E.H.Z. van ga genieten.



Heel veel trappen...



De Kinabalu ligt in een prachtig natuurpark, met regenwoud, watervallen en diepe ravijnen. Het eerste deel van de route genieten we van de bomen, varens, beekjes en vleesetende planten. Hogerop wordt het droger en kouder, en nemen naaldbomen en kleiner struikgewas de berghelling over. Ook de rotsen veranderen van kleur; van bruin/grijs naar geel.

Na 3 uur, 1400 hm en 5,5 km komen we bij de boomgrens. Daar staat de hut waar we overnachten. Maar eerst nog verplicht een proefrondje via ferrata afwerken en een overheerlijke maaltijd naar binnen schuiven. De sla, sinaasappel, lam, noodels en soep met stokbrood smaakt extra lekker als je bedenkt dat dit met liefde door lokale dragers omhoog is gesjouwd. Om 8 uur gaat het ligt uit, want de wekker staat op 2 uur.

Zonsopgang

Ik stap met een goed been uit bed, want ik ben redelijk fris en de rest van de route naar boven gaat als een trein. Het is heerlijk om over de enorme granieten plaat naar boven te lopen en de frisse ochtenlucht in te ademen. In 2 uur, 800 hm en 3 km staan we op de top. Het is iets na half 5. Waarom zijn we nou zo snel? Nu is het nog ruim een uur wachten op zonsopkomst, en het is koud zonder muts en wanten (die liggen thuis in NL in de opslag...). Gelukkig worden we beloond met een prachtige zonsopkomst. Snel weer naar beneden, richting het speelparadijs.

Op de top. Brrr...

We gaan als een speer door de via ferrata. Het in en uitklikken van de karabiners voelt vertrouwd, net als het graniet onder mijn voeten en vingers. Ook het ritme van de bergen is heerlijk, af en toe een snickers, een foto en dan weer door. Het wordt steeds warmer, en het is pas 8 uur ’s ochtends. Dat belooft nog wat voor de afdaling vanmiddag.

Na een lunchpauze bij de hut lopen we in nog eens 2 uur naar beneden. Onze gids (een vrouw) roemt ons om ons tempo, ze is blij dat ze lekker vroeg thuis is vandaag.



In de speeltuin



Volgend weekend is de jaarlijkse‘climbathon’ waarbij het de uitdaging is zo snel mogelijk op en neer de berg te beklimmen. Snelste tijd uit 2009 staat op 2 hr 40 min. Hoewel ik trots ben op mijn eigen snelheid (gidsjestijd), denk ik dat ik de climbathon maar oversla dit jaar.