dinsdag 19 oktober 2010

De paden op, de lanen in

Bij gebrek aan alpenvakantie dit jaar, besluit ik dat het goed is om ‘even een weekendje Maleisie te doen’ om daar een berg te beklimmen. Die berg is niet zomaar een berg; het is een 4000-er. Als je een klimmer bent, dan zeg je nu ‘aaahhhh!!!’ en begrijp je waarschijnlijk heel goed dat ik even naar Maleisie op en neer ben geweest.



Het doel van mijn weekend-vakantie heet Mount Kinabalu. Een mooie granieten dinosaurus van 4095 m hoog. Het is een wandelberg, maar huisvest ook de ’s werelds hoogste via ferrata. Voor wie niet bekend is met dit fenomeen: het is een parcours door een rotswand met veel ladders, kabels en bruggen, en in dit geval op 3700 m hoogte. Een groot speelparadijs waar ik samen met ‘partner in crime’ E.H.Z. van ga genieten.

Heel veel trappen...

De Kinabalu ligt in een prachtig natuurpark, met regenwoud, watervallen en diepe ravijnen. Het eerste deel van de route genieten we van de bomen, varens, beekjes en vleesetende planten. Hogerop wordt het droger en kouder, en nemen naaldbomen en kleiner struikgewas de berghelling over. Ook de rotsen veranderen van kleur; van bruin/grijs naar geel.

Na 3 uur, 1400 hm en 5,5 km komen we bij de boomgrens. Daar staat de hut waar we overnachten. Maar eerst nog verplicht een proefrondje via ferrata afwerken en een overheerlijke maaltijd naar binnen schuiven. De sla, sinaasappel, lam, noodels en soep met stokbrood smaakt extra lekker als je bedenkt dat dit met liefde door lokale dragers omhoog is gesjouwd. Om 8 uur gaat het ligt uit, want de wekker staat op 2 uur.

Zonsopgang
Ik stap met een goed been uit bed, want ik ben redelijk fris en de rest van de route naar boven gaat als een trein. Het is heerlijk om over de enorme granieten plaat naar boven te lopen en de frisse ochtenlucht in te ademen. In 2 uur, 800 hm en 3 km staan we op de top. Het is iets na half 5. Waarom zijn we nou zo snel? Nu is het nog ruim een uur wachten op zonsopkomst, en het is koud zonder muts en wanten (die liggen thuis in NL in de opslag...). Gelukkig worden we beloond met een prachtige zonsopkomst. Snel weer naar beneden, richting het speelparadijs.
Op de top. Brrr...

We gaan als een speer door de via ferrata. Het in en uitklikken van de karabiners voelt vertrouwd, net als het graniet onder mijn voeten en vingers. Ook het ritme van de bergen is heerlijk, af en toe een snickers, een foto en dan weer door. Het wordt steeds warmer, en het is pas 8 uur ’s ochtends. Dat belooft nog wat voor de afdaling vanmiddag.

Na een lunchpauze bij de hut lopen we in nog eens 2 uur naar beneden. Onze gids (een vrouw) roemt ons om ons tempo, ze is blij dat ze lekker vroeg thuis is vandaag.


In de speeltuin


Volgend weekend is de jaarlijkse‘climbathon’ waarbij het de uitdaging is zo snel mogelijk op en neer de berg te beklimmen. Snelste tijd uit 2009 staat op 2 hr 40 min. Hoewel ik trots ben op mijn eigen snelheid (gidsjestijd), denk ik dat ik de climbathon maar oversla dit jaar.


dinsdag 12 oktober 2010

350 Global Work Party

Op 10/10/10 worden dit jaar in 188 landen 7347 activiteiten georganiseerd. Allemaal staan ze in het teken van klimaatverandering. Als rasechte activist ga ik natuurlijk op zoek naar een actie bij mij in de buurt. Via de website vind ik al snel iets op loopafstand, toch een voordeel van zo’n megastad Manilla. Daar is altijd iets te doen! En dit keer zonder uitstoot of files, dus goed voor mijn ecologische voetafdruk.

Ik kom terecht bij de 350 Pilipinas Now! Global Work Party op Quezon Memorial Circle. Een goed initiatief, maar tijd en plaats hadden niet slechter kunnen zijn. Het is namelijk de 100e werkdag van PNoy, onze nieuwe president. En zijn feestje is pal naast dat van ons. Maar we treuren niet, want er is gratis vuurwerk en achtergrond muziek, en stiekem hopen dat hij ook even bij ons komt party-crashen. Dat doen z’n bewakers in ieder geval wel. Dus wie weet!?

Ons feestje is klein, maar fijn. Twee stoere ‘Greenpeace mannen’ vertellen over ‘global warming’, spaarlampen, UNFCCC, IPCC, KP en 350 ppm. Zouden de van straat geplukte skaters naast me weten waar die afkortingen voor staan? Ik word er in ieder geval wel warm van, moet ik bekennen. Maar heeft dat dan met die knappe man of met ‘global warming’ te maken?
  
Naast gezellig is het ook nog leerzaam. Zo kom ik van alles te weten over het verschil tussen ‘garbage’ en ‘waste’ (euhm, afval en… afval?), en weet ik nu dat ik 6 maanden de bak in kan gaan als ik mijn afval niet scheid. Toch maar gaan composteren dus. Heb ik meteen organische mest voor de tomaten die ik nog steeds moet gaan verbouwen. Weet niet of ik ze ooit op ga eten trouwens, want tomaten die in de vervuiling van Manilla groot groeien, zijn vast niet EKO…